شعری در وصف ورزش

اوست دوست دار نیکان

ز خــاک  آفـــریدت  خـداوند پاک       پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

تـــواضع ســر رفعـت افرازدت                تکبر بــه خــاک انــدر  انــدازدت

به عزت هر آن کو فروتر نشست                 بـــه خواری نیفتد ز بالا به پست 

بـه   گردن فتد سـرکش تند خوی             بلندیت بایـد بلنـــدی مجـــوی

گر بر سر نفس خود امیری مردی  

 گر بر دگران خرده مگیری مردی

مردی نبود فتاده را پای نهادن 

      گر دست فتاده ای بگیری مردی

جوانا  ره طاعت امروز گیر

که    فردا     نیاید   جوانى       ز پیر

قضا  روزگارى  زمن در ربود

   که  هر  روزش  از  پى شب   قدر  بود

من این روز را قدر نشناختم

  بدانستم    اکنون    که     در     باختم

اگر  در   جهان   بایدت   برترى

  نباید که خود پست و دون بشمرى

چو خود خویشتن پست بینى و خوار

  دگر  از  کس  امید    عزت    مدار

بلندى  ندید  آن  که  خود  پست  شد

کجا   نیستى   مایه   هست     شد